مروری بر پوشش‌های فلوئورو پلیمرها

در سال‌های اخیر پوشش‌های با خواص ویژه مانند آب‌گریزی، روغن‌گریزی، مقاومت به مواد شیمیایی، خوردگی و شرایط جوی در کشورهای زیادی توسعه یافته و بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. یکی از موادی که از آن در ساخت این پوشش‌ها استفاده می‌شود، فلوئورو پلیمرها می‌باشد. استفاده از فلوئورو پلیمرها در پوشش‌ها دارای مزایای زیادی می‌باشد و دلیل آن ویژگی‌های منحصر به فرد این پلیمرها از جمله، آب‌گریزی، پایداری گرمایی و شیمیایی بالا، انرژی سطحی پایین، ثابت دی‌الکتریک پایین و مقاومت در برابر هوازدگی و خوردگی می‌باشد. ویژگی‌های اصلی فلوئورو پلیمرها به دلیل ساختار اتمی فلوئور و کربن و پیوند کوالانسی (C-F) آن‌ها می‌باشد. مشکل اصلی استفاده از فلوئورو پلیمرها در پوشش، حلالیت بسیار ضعیف آنها در حلال‌های آلی و نیاز به دمای فرآیند بسیار بالای آن‌ها می‌باشد. فلوئورو پلیمرهای مرسوم که در پوشش‌ها استفاده می‌شود شامل پلی تترافلوئورو اتیلن(PTFE) ، کوپلیمرهای اتیلن پروپیلن فلوئوردارشده(FEP) ، کوپلیمرهای پرفلوئورو آلکوکسی (PFA)، کوپلیمرهای اتیلن تترافلوئورو اتیلن (ETFE)، پلی وینیلیدین فلوئوراید(PVDF) ، کوپلیمر اتیلن کلرو تری‌فلوئورو اتیلن(ECTFE) ، فلوئورو اتیلن وینیل اتر (FEVE) می‌باشد. به علاوه اینکه الفین‌های فلوئوردارشده پایه پلیمری، به ویژه فلوئور آکریلات‌ها، فلوئورو سیلیکون آکریلات‌ها، فلوئورو یورتان‌ها، پرفلوئورو پلیمرها خواص ویژه‌ای را به نمایش گذاشته‌اند که باعث افزایش کاربرد آنها در پوشش‌ها شده است.